۶

شنبه ساعت ۸ و یکشنبه تا ساعت ۷.۳۰من بدتــرین ساعتآی زندگیمُ گذروندن.شنبه شبی که‍ دلم میخواست کنآرم باشیُ رفتی اون شَب حالم تا صبح فقط گریه‍ بود.صبح نرفتم ازمون رانندِگی چون حالـَم مناسب نبود.ظهر دلم خوش بود میرَم دانشگاه روحیَم عوض میشه‍.همه چی خوب بود تا وقتی که‍ تو زنگ زَدی نفسآم تند تند میزَد گوشیم‍ُ خاموش کردم کاری که هیچ وقت برایِ تو نکرده‍ بودَم.دلم گـرفت از یک طرف دلم برایِ شنیدنِ صدات پر میزد از طرفی کارتُ یادم نمیرفت.بازم زنگ زدی بازَم خآموشـی..!چند باری این کار شد...!تا اس دادی من تا اهر هفته پادگانم دلم لرزید که نتونم ببینمت.جواب دادم حرف زدیم.اومدی یونی دنبالم نگآهت نکردم هی با دستات صورتمو طرفِ خودت میچرخوندی ولی چشآم یه جایِ دیگه‍ بود...نگآهِت عذاب وجدان داشت‌‌...گفتی میشه نگاهم کُنی گفتم :نمیتونم...نگاهمُ چرخوندم سمتِ شیشه‍ مآشـین از توی شیشه‍ یک دلِ سیـر نگآهت کردم.دلم آروم گـِرفت.گفتی بریم راه بریم منو بردی باغِ گـل هآ خیلی قشنگ بود...گُلآ...بویِ چمن...راه رفتن رویِ صخره ها ولی بدونِ این که‍ دستمو درگیرِ دستآت کُنم.سخت بود ولی باید میشُد.نشستیم حرف زدَم... بغض کردم... گریه‍ کردَم..از تهه دلم باریدم...و اما تو سرتو گرفتی بینِ دستآت ...اشکاتو دیدم ..مژه های بلندت که خیـس شُده بود ..طاقت نیاوُردم بغلت کردم ..اینبآر دوتایی گریه‍ کردیم از تهه دلمون ...دیدن اشکآت خیلی عذابم میداد.اشکاتو پام کردمو بوسِت کردم.قسم خوردیم که همو ناراحت نکنیم...قسم خوردیـم.

+سخته این که‍ اشکاتو ببینم‌.